لیگامان متقاطع قدامی مفصل زانو ساختمان پیچیده ای است که ساختمان و بیولوژی آن ارتباط مستقیمی باعملکرد آن به عنوان کنترل کننده حرکات مفصل دارد. با توجه به اینکه قطر فیبریلهای کلاژن آن بر اساس روند بلوغ، میزان حرکت و افزایش سطح استرس تغییر می کند و در جراحی ترمیمی آن نقش دارد، به نظر می رسد تعیین قطر و توزیع آنها از اهمیت بسیاری برخوردار باشد. هدف تحقیق حاضر شناخت دقیق ساختمان لیگامان متقاطع قدامی، به وسیله میکروسکوپهای نوری، الکترونی اسکنینگ وانتقال در خرگوش است.سی راس خرگوش نر سالم به وسیله کلروفرم کشته شدند. پس از تشریح مفصل زانو، لیگامانهای متقاطع قدامی از استخوانهای تیبیا و ران جدا شد. سپس این نمونه ها به روشهای میکروسکوپی نوری و الکترونی اسکنینگ و انتقال مطالعه و مورد بررسیهای کمی وتوصیفی قرار گرفتند. مطالعه به روش میکروسکوپی نوری مقاطع عرضی لیگامان نشان داد که کل لیگامان درون یک مجموعه قرار گرفته ومیانگین سطح مقطع آن 13.08±1.93 میلیمتر مربع است. در نمونه های طولی در برخی موارد امتداد دستجات رشته های کلاژن به صورت مستقیم و در موارد دیگر به حالت مواج بود. در تصاویر تهیه شده به وسیله میکروسکوپ الکترونی اسکنینگ مشاهده شد که لیگامان از دستجات (fascicles) رشته های کلاژن مواج در هم بافته ای تشکیل شده است که جهت اصلی آنها به موازات محور طولی لیگامان است. نوع دیگر اجتماع دسته های کلاژن برای بار اول مشاهده شد که عبارتند از: اجتماعی از رشته های کلاژن که شبکه توری مانند سه بعدی را تشکیل داده بودند. در تصاویر مربوطه به میکروسکوپ الکترونی انتقال مشاهده شد که لیگامان اغلب از فیبریلهای با اقطار 13.2 الی 125.7 نانومتر تشکیل شده که به وسیله بافت همبند سست از همدیگر جدا شده اند و میانگین آنها در خرگوشهای مورد بررسی 49.2±20.7 نانومتر بود. 

زمینه و هدف: اخیرا ترومای وارده به زانو به دلایل مختلف از جمله گسترش فعالیتهای حرفه ای ورزشی بخصوص فوتبال، افزایش یافته است که به دنبال آن محدودیت و ناپایداری در حرکت فرد و نیز از کار افتادگی ایجاد می گردد؛ بازتوانی افراد آسیب دیده همواره مورد توجه متخصصین بوده و تلاشی چشمگیر در جهت ترمیم آن در دنیا صورت گرفته است؛ به طوری که امروزه با ابداع روش بون پاتلاربون (BPB)، اعمال بازسازی به صورت روزمره انجام می شود و از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی (ACL) با BPB به عنوان تکنیک طلایی استاندارد نامبرده می شود. مطالعه حاضر با هدف بازسازی رباط متقاطع قدامی به روش BPB و ارایه گزارش آن انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه که به صورت گذشته نگر انجام شد، در طی سالهای 1376 تا 1379، 400 بیمار آرتروسکوپی شده در بیمارستان مهر و قائم (عج) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مورد بررسی قرار گرفتند. پس از بررسیهای لازم، 22 بیمار با پارگی ایزوله ACL تحت بازسازی با روش BPB قرار گرفتند؛ این افراد قریب به 1.5سال پس از عمل پیگیری شدند.یافته ها: بیشتر بیماران بعد از عمل رضایت کلی داشتند. در تمام موارد جز 1 مورد، یونیون استخوانی وجود داشت. درد زانو فقط در 5% بیماران وجود داشت. فقط 1 مورد دچار محدودیت حرکتی نسبی گردید. فقط 1 مورد به فعالیت ورزشی قبلی بازنگشت. در هیچ بیماری تشدید علایم رادیوگرافیک آرتروز رویت نشد. فقط در 1 مورد عفونت سطحی وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، پیشنهاد می شود پارگی ایزوله ACL بعد از انتخاب بیمار مناسب و انجام اقدامات اولیه با روش BPB به طور موفقیت آمیز درمان شود.  

زمینه: در این مطالعه تغییرات دامنه حرکتی دامنه حرکتی مفصل زانو بعد از قطع انتخابی رباط متقاطع قدامی در میزان لغزش به جلو، چرخشهای داخلی و خارجی در وضعیتهای فلکشن بین 45 و 90 درجه و اکستنشن کامل مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه به دریافت عملکرد واقعی رباط متقاطع قدامی کمک می نماید و با ارائه اطلاعات دقیق از تاثیر آن در حرکات مختلف مفصل، پزشک را قادر به تشخیص بالینی سریعتر با استفاده از دامنه حرکتی مفصل می نماید.روشها: بدین منظور زانوی اجساد بعد از تشریح و برش کپسول مفصلی مورد اکسپوزیون قرار گرفت. سپس رباط متقاطع قدامی بصورت انتخابی قطع شد، بعد از آن کپسول مفصلی و سایر عناصر تشریحی دوخته شدند. یافته ها: نتایج حاصل در مقام قیاس با گروه شاهد دارای تغییرات معنی داری بصورت افزایش در میزان لغزش به جلو و چرخشهای داخلی و خارجی و بازشدگی بیش از حد بوده است که موید تغییرات دامنه حرکتی در مفصل زانو بدنبال ضایعه رباط متقاطع قدامی می باشد.نتیجه گیری: اطلاعات بدست آمده نشانگر مردود بودن این فرضیه هستند که رباطهای متقاطع تنها باعث اتصال استخوانهای فمور و تیبیا می شوند و در تمام دامنه های حرکتی فعال هستند. از طرفی اندازه گیری میزان چرخشهای داخلی و خارجی و لغزش به جلو در صدمات وارده به زانو جهت تشخیص ضایعات مربوط موثر خواهد بود.

پیش زمینه: برای تشخیص پارگی رباط متقاطع قدامی زانو روش های مختلفی به کار می روند؛ دستگاه لقی سنج زانو با الگوگیری از دستگاه مفصل سنج زانو KT با امکانات بیشتر طراحی و ساخته شد. هدف بررسی اعتبار این دستگاه در تعیین پارگی های رباط متقاطع قدامی زانوست.مواد و روشها: برای اعتبار سنجی دستگاه، آزمون هایی روی 60 فرد سالم و 20 بیمار انجام شد و تحلیل آماری تابع ممیز روی داده ها صورت گرفت.یافته ها: از 30 آزمون انجام شده تکرار پذیری دستگاه برای اختلاف جابه جایی پلاتو تی بیا نسبت به فمور بیش از 90% موارد کمتر از 1.6 میلی متر بود. برای بررسی اثر محل اعمال نیرو، در دو محل نیرو اعمال شد و از بین دستگیره های دستگاه، دستگیره نزدیک مفصل انتخاب گردید. با استفاده از آزمون تحلیل ممیز، حساسیت و اختصاصی بودن دستگاه در تشخیص پارگی رباط متقاطع قدامی به ترتیب 85% و 95% محاسبه گردید.نتیجه گیری: دستگاه مفصل سنج طراحی شده یک وسیله حساس و اختصاصی در تشخیص پارگی های رباط متقاطع قدامی است و به عنوان یک روش عینی برای درجه بندی میزان لقی زانو توصیه می شود.

اهداف: کادر ستادی و عملیاتی فرماندهی انتظامی، به دلیل قرار گرفتن در موقعیتهای طوالنی در معرض خطر ابتال به اختالالت اسکلتی-عضالنی هستند. بر همین اساس، هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصالحی بر میزان بهبود سندروم متقاطع فوقانی در کارکنان ستادی و عملیاتی فراجا و مقایسه این سندروم بین دو گروه ستادی و عملیاتی بود. مواد و روشها: در این مطالعه کاربردی که از نوع تجربی مداخلهای بود، تمامی افرادی که از فروردینماه سال 1402 تا خردادماه سال 1403 با درد در ناحیه گردنی ستون فقرات و شانهها، به بهداری کل فراجای استان همدان مراجعه کرده بودند، با استفاده از روش سرشماری انتخاب شدند. با توجه به معیارهای ورود، تمامی 30 نمونه انتخابشده، با توجه به ماهیت شغلی خود به دو گروه 15نفره ستادی و عملیاتی تقسیم شدند. در مرحلۀ پیشآزمون، برای اندازهگیری سربهجلو و شانههای گرد از روش عکسبرداری و برای اندازهگیری کایفوز افزایشیافته از روش خطکش منعطف استفاده شد. سپس به هشت هفته تمرینات اصالحی منتخب )تمرینات کششی برای عضالت کوتاه شده و تمرینات قدرتی با استقاده از کشهای ورزشی برای تقویت عضالت ضعیف شده( پرداخته شد و در پایان اجرای پروتکل، همانند اندازهگیری پیشآزمون، اندازهگیریهای پسآزمون به عمل آمد. در این مطالعه از آزمون تیتست وابسته استفاده شد. تمامی مراحل تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرمافزار 27 SPSS انجام شد. یافتهها: در این پژوهش، شرکتکنندگان ستادی و عملیاتی، به ترتیب با میانگین سنی 34/47±3/46 و 38/67±4/22 سال و شاخص توده بدنی به ترتیب 26/34±1/81 و 23/64±0/62 کیلوگرم بر مترمربع بررسی شدند. نتایج نشان داد که تمرینات اصالحی منتخب در گروه ستادی از شدت سربهجلو )0/005=p)، شانههای گرد )0/006=p )و کایفوز افزایشیافته )0/003=p )کاسته بود. همچنین، در گروه عملیاتی تمرینات اصالحی از شدت سربهجلو )0/003=p)، شانههای گرد )0/003=p )و کایفوز افزایشیافته )0/007=p )کاسته بود. نتیجهگیری: تمرینات اصالحی منظم و هدفمند، در کاهش شدت ناهنجاری سندروم متقاطع فوقانی و دردهای اسکلتی-عضالنی در کارکنان فرماندهی انتظامی مؤثر است.

اهداف: سندرم متقاطع فوقانی نوعی ناهنجاری سیستم عضلانی اسکلتی می باشدکه منجر به کوتاهی عضلات قدامی و ضعف عضلات گردن و قفسه سینه می شود. از روش های رایج در اصلاح این ناهنجاری، تمرینات اصلاحی است که تاکنون راهکارهای متفاوتی برای اصلاح این ناهنجاری به کار گرفته شده است. باتوجه به فاصله فیزیکی در زمان بیماری های همه گیر و عدم امکان شرکت در برنامه های اصلاح رایج، این سوال وجود دارد که آیا راهکارهای تمرینی از راه دور می تواند همانند تمرینات حضوری تاثیرگذار باشند. مواد و روش ها: طرح تحقیق حاضر به صورت نیمه تجربی بود. در این پژوهش، تعداد 60 نفر زن کارمند دارای سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش اول تمرینات اصلاحی را انجام دادند. گروه آزمایش دوم در مدت مشابه برنامه تمرینات بازآموزی وضعیت درست در منزل انجام دادند، گروه سوم تمرینات ترکیبی و گروه چهارم نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شدند. قبل و بعد از مداخله، زاویه سر به جلو، کایفوز و شانه گردشده افراد اندازه گیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تی زوجی برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: هر 3 گروه آزمایش تفاوت معناداری در قبل و بعد از مداخله در مورد زاویه سربه جلو، کایفوز و شانه گرد شده نشان دادند (0/05>P). همچنین نتایج نشان داد میزان بهبودی درگروه تمرینات ترکیبی بیشتر از 2 گروه تمرینات منفرد بود. نتیجه گیری: باتوجه به آزمون فرضیه های پژوهش در اثربخشی تمرینات اصلاحی و بازآموزی بر عارضه سندرم متقاطع فوقانی، تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات مستقل اصلاحی و مستقل برنامه بازآموزی اثربخش تر بوده است. بنابراین، به مربیان و متخصصین اصلاحی توصیه می شود که تمرینات اصلاحی تنها در محیط کلینیک انجام نشود و در شرایط محدودیت ها و فاصله گذاری فیزیکی نیز می توان از مزایای تمرینات اصلاحی استفاده کرد.

مقدمه: پارگی لیگامان ACL به عنوان یکی از ضایعات شایع زانو که خصوصا در جریان حوادث ورزشی رخ می دهد مطرح است. تست های کلینیکی جهت تشخیص پارگی ACL یک روش subjective(ذهنی) می باشد و در افراد کم تجربه ممکن است باعث عدم تشخیص پارگی شود. استفاده از مفصل سنج می تواند کمک بزرگی به این افراد باشد. هدف، بررسی وضعیت ACL با توجه به میزان جابجایی، به ازای نیروی ثابت توسط دستگاه مفصل سنج می باشد.مواد و روش ها: در این مقاله 26 فرد دچار پارگی ACL (که 20 مورد آن دچار پارگی کامل و 6 مورد دچار پارگی ناکامل بودند) و 76 فرد سالم مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: افراد دچار پارگی کامل به ازای نیروی 89 نیوتن میزان اختلاف جابجایی دو طرف در 80% موارد بالاتر از 2 میلی متر بود ولی در افراد سالم حدود 80% کمتر از 2 میلی متر اختلاف جابجایی داشتند. میزان (Compliance index difference) CID  در 90% بیماران با پارگی کامل بیشتر از 5% میلی متر و در افراد سالم در 82% موارد زیر 0.5 میلی متر می باشد. در موارد پارگی ناکامل در 50% بیماران به ازای 89 نیوتن اختلاف مابین 2 زانو بیشتر از 3 میلی متر و در 50% بیماران CID بیشتر از 0.5میلی متر بود. نتیجه گیری و توصیه ها: منحنی های افراد سالم تقریبا از یک فرم پیروی می کنند ولی در افراد دچار پارگی کامل تغییر در فرم و یا میزان جابجایی در سمت دچار پارگی کامل تا منحنی افراد سالم متغیر است.